Όταν ο σκληρός σημαδεύει με το σκηνοθετικό στόχαστρο
Τον θυμόμαστε σαν τον σκληρό επιθεωρητή Κάλαχαν, τον Dirty Harry με το δύστροπο και αδυσώπητο βλέμμα που δεν άφηνε περιθώρια αντίστασης.
Εμφανίστηκε πιο πριν τη δεκαετία του 50, με πρώτο σημαντικό βήμα τη συνάντηση με τον Σέρτζιο Λεόνε και τα περίφημα γουέστερν, όπως το αξέχαστο του 1966 «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος».
Το σκηνοθετικό μικρόβιο άρχισε να αναπτύσσεται από το 1970, χωρίς όμως να επισκιάζει για πολλά χρόνια, την εικόνα του σκληρού πιστολέρο ηθοποιού.
Οι σκηνοθετικές του απόπειρες προκαλούν δέος όπως αυτή του «Bird» (1988) που αναφέρονταν στη ζωή του μεγάλου σαξοφωνίστα της jazz Charlie Parker.
Ώσπου το 1992 ήρθαν οι «Ασυγχώρητοι» να αλλάξουν μια επίμονη τροχιά και να τον αποζημιώσουν με Όσκαρ καλύτερης ταινίας, αφήνοντας λίγο παραπέρα το ρόλο του καλύτερου ηθοποιού, για τον οποίο τελικά δεν βραβεύτηκε, αλλά φυσικά είχε προταθεί.
Ακολούθησε άλλη μια σειρά από αναγνωρίσεις και επιτυχίες, ώσπου το 2004 του χαμογέλασε διάπλατα με την ταινία «Million Dollar Baby» κερδίζοντας 4 Όσκαρ μεταξύ αυτών και της καλύτερης ταινίας.
Ανεξάντλητος και αστείρευτος συνέχιζε να δίνει εξαιρετικές δουλειές, ώσπου φτάνουμε στην «Ανταλλαγή» του 2008 μια ταινία έλαβε τις καλύτερες κριτικές ακόμα και από τους πιο φειδωλούς κριτικούς του κόσμου, με πρωταγωνίστρια την Angelina Jolie στην οποία υποκλίθηκαν στις υποκριτικές τη ικανότητες ακόμα και οι πιο δύσπιστοι.
Σε ηλικία 81 ετών φέτος, δημιούργησε την ταινία «Η Ζωή Μετά», η οποία αφηγείται την ιστορία τριών ανθρώπων, που τους στοιχειώνει ο θάνατός με διαφορετικούς τρόπους και προβάλλεται από 6/1 στους κινηματογράφους.
Έμεινε μακριά από τη βιομηχανική σκηνοθεσία και όπως ο ίδιος έχει δηλώσει ποτέ δεν είδε τον εαυτό του ως σταρ αλλά απλά σαν εργαζόμενο. Το μόνο που τον ενδιέφερε πάντα ήταν η ίδια η δουλειά, κι όχι η όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Πολλά τα πικρόχολα σχόλια γύρω από το όνομά του, αλλά όλα ήταν λίγη σκόνη στα καλογυαλισμένα παπούτσια του, που απομακρύνονταν χωρίς κόπο.
Ο μόνος κόπος ήταν η προσωπική του φιλοδοξία να σκηνοθετεί τα σενάρια που τον εξέφραζαν χωρίς φανφαρονισμούς και λαμπερά φώτα δημοσιότητας παρά μόνο στο βαθμό του αναπόφευκτου.
Ψύχραιμος και κατασταλαγμένος, απόμακρος και αξιόπιστος, κατάφερε να επιβάλλει την αξία του χωρίς ψυχοδράματα και προσωπικές εκμεταλλεύσεις.
Ο άνθρωπος που έβαλε υποψηφιότητα και έγινε δήμαρχος της Καρµέλ για να ακυρώσει ένα νόμο που απαγόρευε να τρως παγωτό δημοσίως και παραιτήθηκε στις αμέσως επόμενες εκλογές, έκανε υπερβατικό διαλογισμό κάθε πρωί για πάνω από δύο δεκαετίες, παίζει πιάνο καθημερινά και συνθέτει μουσική για τις ταινίες του.
Από το 2002 συμμετέχει σε καμπάνιες κατά του κυνηγιού, ενώ το 2007 η Γαλλία τον τίμησε µε το μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής.
Το 1996 παντρεύτηκε την τηλεοπτική δηµοσιογράφο Dina Ruiz, κατά 35 χρόνια νεώτερη του Έχει επτά παιδιά από πέντε διαφορετικές γυναίκες και έναν θυελλώδη έρωτα με την Σόντρα Λοκ συμπρωταγωνίστριά του και επί 15 χρόνια σύντροφο.
Μία προσωπικότητα τόσο διαχρονική, που μεγαλώνει μεστώνοντας σαν το ουίσκι στο βαρέλι.
Hereafter
Ζωή μετά θάνατον, διάμεσα, υπαρξιακές αναζητήσεις εξαίρετες ερμηνείες από τους Ματ Ντέημον, Σεσίλ ντε Φρανς, Μπράις Ντάλας Χάουορντ, Φράνκι και Τζώρτζ Μακλάρεν κι όλα αυτά κάτω από την καθοδήγηση του δεξιοτέχνη παππού Κλίντ.
Η «Ζωή Μετά» είναι σαν να ξεπήδησε ατόφια από τον 8ο οίκο του ωροσκοπίου του Clint Eastwood, έναν οίκο που «ειδικεύεται» σε όλα αυτά τα θέματα και φιλοξενεί ούτε λίγο ούτε πολύ τέσσερις πλανήτες.
Τον θυμόμαστε σαν τον σκληρό επιθεωρητή Κάλαχαν, τον Dirty Harry με το δύστροπο και αδυσώπητο βλέμμα που δεν άφηνε περιθώρια αντίστασης.
Εμφανίστηκε πιο πριν τη δεκαετία του 50, με πρώτο σημαντικό βήμα τη συνάντηση με τον Σέρτζιο Λεόνε και τα περίφημα γουέστερν, όπως το αξέχαστο του 1966 «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος».
Το σκηνοθετικό μικρόβιο άρχισε να αναπτύσσεται από το 1970, χωρίς όμως να επισκιάζει για πολλά χρόνια, την εικόνα του σκληρού πιστολέρο ηθοποιού.
Οι σκηνοθετικές του απόπειρες προκαλούν δέος όπως αυτή του «Bird» (1988) που αναφέρονταν στη ζωή του μεγάλου σαξοφωνίστα της jazz Charlie Parker.
Ώσπου το 1992 ήρθαν οι «Ασυγχώρητοι» να αλλάξουν μια επίμονη τροχιά και να τον αποζημιώσουν με Όσκαρ καλύτερης ταινίας, αφήνοντας λίγο παραπέρα το ρόλο του καλύτερου ηθοποιού, για τον οποίο τελικά δεν βραβεύτηκε, αλλά φυσικά είχε προταθεί.
Ακολούθησε άλλη μια σειρά από αναγνωρίσεις και επιτυχίες, ώσπου το 2004 του χαμογέλασε διάπλατα με την ταινία «Million Dollar Baby» κερδίζοντας 4 Όσκαρ μεταξύ αυτών και της καλύτερης ταινίας.
Ανεξάντλητος και αστείρευτος συνέχιζε να δίνει εξαιρετικές δουλειές, ώσπου φτάνουμε στην «Ανταλλαγή» του 2008 μια ταινία έλαβε τις καλύτερες κριτικές ακόμα και από τους πιο φειδωλούς κριτικούς του κόσμου, με πρωταγωνίστρια την Angelina Jolie στην οποία υποκλίθηκαν στις υποκριτικές τη ικανότητες ακόμα και οι πιο δύσπιστοι.
Σε ηλικία 81 ετών φέτος, δημιούργησε την ταινία «Η Ζωή Μετά», η οποία αφηγείται την ιστορία τριών ανθρώπων, που τους στοιχειώνει ο θάνατός με διαφορετικούς τρόπους και προβάλλεται από 6/1 στους κινηματογράφους.
Έμεινε μακριά από τη βιομηχανική σκηνοθεσία και όπως ο ίδιος έχει δηλώσει ποτέ δεν είδε τον εαυτό του ως σταρ αλλά απλά σαν εργαζόμενο. Το μόνο που τον ενδιέφερε πάντα ήταν η ίδια η δουλειά, κι όχι η όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Πολλά τα πικρόχολα σχόλια γύρω από το όνομά του, αλλά όλα ήταν λίγη σκόνη στα καλογυαλισμένα παπούτσια του, που απομακρύνονταν χωρίς κόπο.
Ο μόνος κόπος ήταν η προσωπική του φιλοδοξία να σκηνοθετεί τα σενάρια που τον εξέφραζαν χωρίς φανφαρονισμούς και λαμπερά φώτα δημοσιότητας παρά μόνο στο βαθμό του αναπόφευκτου.
Ψύχραιμος και κατασταλαγμένος, απόμακρος και αξιόπιστος, κατάφερε να επιβάλλει την αξία του χωρίς ψυχοδράματα και προσωπικές εκμεταλλεύσεις.
Ο άνθρωπος που έβαλε υποψηφιότητα και έγινε δήμαρχος της Καρµέλ για να ακυρώσει ένα νόμο που απαγόρευε να τρως παγωτό δημοσίως και παραιτήθηκε στις αμέσως επόμενες εκλογές, έκανε υπερβατικό διαλογισμό κάθε πρωί για πάνω από δύο δεκαετίες, παίζει πιάνο καθημερινά και συνθέτει μουσική για τις ταινίες του.
Από το 2002 συμμετέχει σε καμπάνιες κατά του κυνηγιού, ενώ το 2007 η Γαλλία τον τίμησε µε το μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής.
Το 1996 παντρεύτηκε την τηλεοπτική δηµοσιογράφο Dina Ruiz, κατά 35 χρόνια νεώτερη του Έχει επτά παιδιά από πέντε διαφορετικές γυναίκες και έναν θυελλώδη έρωτα με την Σόντρα Λοκ συμπρωταγωνίστριά του και επί 15 χρόνια σύντροφο.
Μία προσωπικότητα τόσο διαχρονική, που μεγαλώνει μεστώνοντας σαν το ουίσκι στο βαρέλι.
Hereafter
Ζωή μετά θάνατον, διάμεσα, υπαρξιακές αναζητήσεις εξαίρετες ερμηνείες από τους Ματ Ντέημον, Σεσίλ ντε Φρανς, Μπράις Ντάλας Χάουορντ, Φράνκι και Τζώρτζ Μακλάρεν κι όλα αυτά κάτω από την καθοδήγηση του δεξιοτέχνη παππού Κλίντ.
Η «Ζωή Μετά» είναι σαν να ξεπήδησε ατόφια από τον 8ο οίκο του ωροσκοπίου του Clint Eastwood, έναν οίκο που «ειδικεύεται» σε όλα αυτά τα θέματα και φιλοξενεί ούτε λίγο ούτε πολύ τέσσερις πλανήτες.
Περισσότερα εδώ
5 σχόλια:
Ακομη ενας φοβερος και τρομερος Διδυμος του Μαη τον οποιο θαυμαζω σχεδον μια ζωη.Καλη Χρονια σε ολους!
always love me a good ol classic movie!
-Erica
http://allaboutitt.blogspot.com/
Έχει ταλέντο το άτομο και σαν ηθοποιός αλλά και σα σκηνοθέτης και ίσως και μεγαλύτερο σα σκηνοθέτης!
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ!!!!!!
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΑΣΤΡΟΣΥΜΜΟΡΙΤΕΣ.
Νομίζω οτι είναι από τους καλύτερους!
Την τελευταία του ταινία θέλω να την δω!
Καλησπέραααα!
Δημοσίευση σχολίου